Можеби се најдени, но нитуедна од нив не може да се докаже математички, да се најде врската, како на пример што може да се докаже дека 2 и 2 се 4. Директен доказ за зависностите нема. Поради тоа, за мене (а и за полвина свет) се емпириски равенки.
Па докажано е математички исто како што е докажано дека 2 и 2 се 4, прочитај у книгите,таму има директни докази за зависностите, јас позамив да прочитам неколку такви книги и да признаам 90% ништо не разбрав али 103% разбрав дека на почетокот тргнуваат од најосновните теориски физички и математички равенки и даље само ги изведуваат у правец кој им треба.
Епа не си разбрал, тоа е проблемот, пошто јас разбрав (на крајот на краиштата, дел од студиите ми е), ќе ти кажам дека равенките се „осакатени“. Се скратуваат редови од бесконечни до втор или трет член, се вршат апроксимации на интеграли од кои (реално гледано) нема решение, односно има, но не им „одговара“ да го решат така, па поедноставно е да се скрати, поедноставно решение ќе се добие, што е далеку од теоретското решение, но, барем според нив, „доволно добро за да се применува во пракса“, што е далеку од вистинската теорија. Во елетрониката (не акустиката) ова не се прави, се применува тоа што е пресметано.
Ја знам „теоријата на конечни елементи“ и тоа е скратена (подобро кажано, прилагодена) теорија од реалните теоретски „бесконечни“ равенки. Реално гледано, приспособена за да функционира во „реалноста“ (праксата). Повторно, директен математички апрат кој ги врзува сите овие апроксимации со теоретските равенки, нема.
У грешка си, на границите на тие конечни елементи ги поставуваш теоретските равенки и тие супер си функцвионираат со директен математички апарата колку е помал елементот толку е поголема точноста, апроксимацијата е колкава сакаш да ти биде точностса. Ако сакаш елементот можеш да го направиш мал колку атом и онда немаш никаква апроксимација него е егзактно али времето што компјутерот ќе рачуна ептен го зголемуваш.
Е тука е проблемот, што ти кажува тоа? Дека теоријата е „осакатена“. Бидејќи претходно спомна дека не си ги разбирал изведувањата од равенките, само тоа ќе споменам, немам време да објаснувам. Теориите се осакатени, применливи вои пракса, но далеку од тоа што го вика класичната теорија за бранови (било какви, од електромагнетни до акустички, не е лошо да прочиташ нешто материјал за електромагнетните и за микробрановите, приницпте на простирање се скоро исти како кај акустичките бранови).
Ако мислиш на заклучоците од теоретските равенки во Електроакустиката, да во право си, но, како теорија (сама по себе, значи равенките) не се применува. А што можеме ние да изведеме како заклучок од тие теории, тоа е сосема друга работа.
Ништо не те рабрав, која теорија или равенка не се применува, дај пример?
И да ти пишам, џабе ќе ти пишам, рече дека не ги разбираш равенките, а и немам време да ја објаснувам цела теорија. Ако сакаш да разбереш, прво треба да го разбираш математичкиот апарат преку кој се изведуваат тие равенки. Тука пред се спаѓаат површински интеграли од прв тип и тројнни интеграли (некогаш и двојни, зависи како се простира бранот), векторски полиња од прв, втор и трет ред (се разбира, може и од поголем, но ограничени сме од тродимензионалноста на нашиот координатен систем), тројни диференцијали, диференцирање по координати, x-y-z зависност на движење на векторите на „состојките“ од бранот, конвергентност на на бранот, слабеење на вектори, итн. (ги има премногу, не можам веќе да набројувам). Е кога овие работи ќе ги научиш и кога ќе решиш барем 200 до 300 задачи математички докажувајќи го ова (да, и во математиката има бранови, само што равенките се општи, потоа овие равенки се „прилагодуваат“ на потребите на определена наука), тогаш почни да анализираш и решаваш задачи од било која наука која инволвира бранови. Ако сакаш струлна литература, не е проблем, ќе ти посочам, ќе ти посочам и збирки задачи, ќе ти посочам и по кој редослед да учиш, не е проблем. Е, кога ќе го направиш се ова, ќе сватиш за што зборивам, и зошто викам дека теориите се осакатени и се прилагоденио за да функционираат во пракса.