Во глобала се на се еден процесор (било кој) со површината што ја има за ладење неможе ни теоретски да излади 200W а камоли практично. Воглавно како термички проводник од силициумот се користи бакар кој со таа термичка проводност и површина од приближно 9cm2 неможе да пренесе повеке од 200W под услови да се друго е идеално без термичка отпорност (паста, допирни површини, нерамнини итн.) Значи 450 до 500W се реални за било која конфигурација од i7 и некоја од најјаките графички. Јас имам Е6600 на 2.4GHz, и работи оверклокуван на 3.4GHz со залман кулер од P7N zillent set. се на се троши 87W (измерено) при 100% терет на двете јадра. Значи баталете 800W, толку не трошат ѕверски сервери, тие муабети за мали деца.
Споено мислење: 18.12.2010, Saturday, 21:54:29
Ајде да пишеме нешто повеке за процесорот. Значи процесорот е главниот во едно РС и без него РС-то е мртво во буквална смисла на зборот (на пример без графичка, тастатура итн може да работи). Процесорот еднојадрен или повекејадрен има своја кеш меморија и тоа во повеке левели. Јадро како јадро се состои од неколку делови, мегу кои ALU-аритметичко логичка единица, регистри-мемориски локации малку и блиску до ALU-то, повекестепен инструкциски декодер, и многу други делови кои нема да ги пишуваме за да не збуниме уште повеке. ALU знае да прави неколку аритметички единици мегу кои се: собирање, одземање, множење, делење, бинарно „И“, бинарно „ИЛИ“, и „исклучиво ИЛИ“ за процесорите за генерална намена, додека EMBEDDED процесорите знаат уште 20-30 операции да прават. Значи се што знае процесорот е тоа, и за него се се бројки кои единствено што им прави се тие операции. Сите INTEL, AMD, ARM, и слични процесори се RISC процесори со LOAD and STORE архитектура. Тоа значи дека процесорот сите операции што ги прави на бројките ги прави локално помегу регистрите. Процесорот незнае да пристапи до RAM или некоја друга надворешна меморија. За тоа се грижат други модули што се наогаат во процесорот но надвор од јадрото. Процесорите си имаат свои интрукциски сет во зависност од фамилијата и производителот, како и сите различна архитектура. Најблиску како меморија е L1 кешот, до кој исто така јадрото незнае дапристапи иако се во еден чип. Тоа за него го прави копроцесор, најчсто копроцесор „15“. Задачата на овој копроцесор е на инструкција LOAD од главниот процесор со зададена адреса да му го достави податокот ако тој го има во првиот кеш. Ако го нема таму ке мора да го побара од вториот кеш, ако го нем ани таму ке го бара од третиот кеш. И така сите копроцесори со ред ке си ги бараат податоците. Ако ги нема дефинитвно во кеш тогаш дури стриминг процесорите на магистралата од меморискиот контролер ке ке ја постават адресата во RAM и ке го иницијализираат меморискиот контролер да им ги даде тие податоци и така по обратен редослед ке ги достават до јадрото. Но сета оваа работа ке се изврши по наредба на јадрото, тоа е главно а сите други му се слуги. успат пропуштивме уште илјадници работи кои не се многу битни за да се створи генерална слика на еден процесор. Сето ова, јадрото, и сите контролери MMU-модул за менаџирање со меморија, копроцесори, сите тие работат на различни фреквенции. Па за да се синхронизираат ке мора да има арбитери помегу самите магистрали, и тие семногу битни кога се оверклокува. Стандардниот AHB арбитер е хардкодиран од биосот на 4 клока доцнење спрема L1 кеш контролерот и неговиот копроцесор. Бидејки првиот копроцесор не е зависен од FSB тој ке остане со ист клок, а со зголемување на на FSB ке се зголеми фреквенцијата на јадрото. Тогаш ке почнат да се промашуваат циклусите на запишување и процесорот ке чека дупло време за побарување (наместо 4 циклуси или еден инструкциски циклус тој ке мора да чека двапати по 4 бидејки за 4 нема даму стаса одговор од копроцесорот). Одговорот од копроцесорот на пример ако е зголемен клокот за 25% ке стасаодговор за 5 циклуси ама јадрото ке мора да чека 8 бидејки за 4 се прмачиле. Со ова се добива од оверклок 25% убрзување за само 5-10%. Ако се сменат овие времуња, а се менуваат, може да се добие целосно убрзување, барем за она за колку сме го зголемиле клокот. Истото се случува и на сите копроцесори и модулот за менаџирање на меморијата „MMU“. Потоа може да се оверклокуваат стриминг процесорите на MMU, кои ке овозможат побрз проток на податоци спрема RAM меморискиот контролер, а со тоа и побрзо добивање на бараниот податок доколку го има веке во баферот на контролерот. Има уште еден копроцесор кој има работа да го менаџира pipeline. имено INTEL имаат 20 stage pipeline. Во него се обработуваат инструкциите, се декодираат, се проверуваат услови па дури и се уништуваат (се заменуваат со NOP-no operatin инструкција). Ако се оверклокува овој копроцесор ке се зголеми и протокот на инструкции, а со тоа ке се убијат мртвите времиња (HALT) на процесорот. Кога има кодот доста скокови, а јадрото е со зголемен такт, нема да стаса да добие интрукции и ке мора да чека иако има 4 пајплајнинга. И тоа ја намалува ефикасноста на целиот процесор. Со други зборови ако се среди се што треба во него, а има уште финеси, ке се добие забрзување од 40% наспроти оние 10% ако само се зголеми FSB. Понатаму ке објасниме како се оверклокува рамот, што значат неговите тајминзи секој пооделно, и како да се добие најдобри перформанси од целиот систем. За процесорот понатаму ке кажеме уште некои детали кои се битни за арбитерите спрема рамот, но за тоа кога ке збориме за рамот и неговата магистрала.
