Значи, како што разбрав зголемувањето на температурата се должи на зголемената фрекфенција поради капацитетивните својства воглавно. -ако разбрав добро
Не, на Wikipedia се е убаво објаснето:
However, power consumption in a chip is given by the equation
where P is power, C is the capacitance being switched per clock cycle, V is voltage, and F is the processor frequency (cycles per second).
Под "capacitance being switched per clock cycle" се подразбира „број на обработени инструкции во еден процесорски циклус“, односно „капацитет“ на процесорот. Се разбира, овој број е еднаков на 1 или помал од 1, во зависност од инструкцискиот сет на процеосорт (колку процесорски циклуси се потребни за обработка на една инструкција, најчесто овој број е 1 или помал од 1, барем кај RISC процесорските структури). Исто така, оваа равенка важи само во услови кога процесорот е оптеретен (има 100% CPU Usage). Ова не важи во случаи кога процеосорот е idle (има 10, 20, 30% искористеност), можно е приближно да важи за над 90% (или 95%) искористеност на процесорот.
Најверојатно, самиот внатрешен паразитен капацитет на транзисторите во еден процесор нема никаква (или мала) поврзаност со греењето на процесорот. Најголемиот дел се должи на зголемената искористеност на процеосорот, односно на зголемената искористеност на неговата процесорска моќ. Паразитната капацитивност најмногу влијае врз максималната работна фреквенција на процесорот, но ако процесорот е дизајниран да работи на, на пример 100MHz, тоа значи дека технологијата која е искористена за негова изработка, дозволува максималниот такт на работа на процесорот да биде токму толку, односно дека паразитните компоненти на транзисторите може да се сведат до овој миниму, минимум кој дозволува процесорот да работи без проблеми на такт од 100MHz.
Освен ова, може да го земеме во предвид и фактот дека постарите процесори помалку загреваа, иако транзисторите од кои беа изработени сигурно имаа поголема паразитна капацитивност (со напредокот на технологијата, напредува и ова, па апсурдно е да се очекува дека транзисторите во денешните процесори имаат поголема паразитна капацитивност од некои кои биле изработени пред 10 или 15 години). Значи, 90% (ако не и повеќе) од зголемувањето во температурата (односно, побарувачката за се поголеми ладилни тела за да се одржи истата температура, препорачливо под 80 степени целзиусови), може да се препише на зголемениот такт на работа, бидејќи (како што можеме да видиме) не се постигнати некои огромни напредоци во однос на „капацитетот“ на процесорите (бројот на обработени инструкции по процесорски циклус, како што е познато, сеуште работиме со Intel-овата x86 архитектура, а x64 е заснована на оваа, така да, нема некој огромен напредок во ова поле), па следува дека зголемената потрошувачка на моќност на процесорите се должи пред се на зголемениот такт на работа. Доколку не се балансираше оваа равенка со работниот напон (кој е намален за денешните помоќни процесори, а се намалува со секоја нова генерација на процесори), можно е денеска да имавме процесори на кои им треба 2000W напојување и ладилно тело со големина на цело куќиште
.
Како заклучок, паразитната капацитивност намногу влијае врз максималната работна фреквенција на процесорот, а многу помалку на неговата температура... пред се бидејќи станува збор за многу мали капацитивности (од редот на pF)
.
My 2 cents
.
